Karasulu Fatma Demirci, ilk kişisel resim sergisini açmak için bir süredir devam eden çalışmalarına ara vermeksizin devam ediyor.
Sakarya B. Şehir Belediye Başkanı Zeki Toçoğlu’nu makamında ziyaret eden amatör ressam Fatma Demirci, “Bir hayalimi gerçekleştirmek için sizin desteğinize ihtiyacım var! Buna yardımcı olursanız, bir insana yapılacak en büyük iyiliği yapmış olacaksınız!” demişti.
Başkan Zeki Toçoğlu da 36 yaşında 4 çocuk annesi ve yaşamını Karasu’da devam ettiren Fatma Demirci’ye destek sözü vermişti ve 12 Ekim 2015 günü, B. Şehir Belediyesi’nin yeni restore edilen galeride bu arzusuna kavuşacağı müjdesini verdi.
Bir yıl önce kursa giden ve sonrasında da yaptığı çalışmalar ile önemli aşamalar kat eden FATMA DEMİRCİ sergi gününü adeta iple çekiyor.
KARASULU PİCASSO;
FATMA DEMİRCİ
YETENEKLER HEP
KEŞFEDİLMEYİ BEKLER!
FATMA DEMİRCİ… SON RESİMLERİNDEN BİRİNİN ÜZERİNDE ÇALIŞIRKEN…
YETENEKLER HEP KEŞFEDİLMEYİ BEKLER!
KARASULU PİCASSO
FATMA DEMİRCİ…
Hayatımız, tesadüflerle, ilginç buluşmalarla,hayatın bize hazırladığı sürprizler ile şekillenir… Bir anne-babanın sevgileri ya da başka değerleri ile buluşması sonucu, onların bir ürünü olarak “Dünya’ya merhaba” der, yaşamdaki rolümüzü alır, sonuna kadar da başarı-başarısızlık vargeli arasında geçer ömrümüz… Ta ki, bize sunulan nefesimiz, rızkımız sona erene kadar…
Hepimizin gönül kuşu vardır… Daldan dala konar, sorumluluklarını yerine getirmek için de yaşamın tüm risklerini alır… O’nun için, önemli olan kendisi değil, O’nu verilen görev ve sorumluluklardır ve bunun için de “Hayır! Ben bunu yapmam!” deme şansını da yoktur…
O biliyordur ki, yaradılışının bir gayesi vardır…
Elbette… Zaman zaman; “Neden bütün bunlar benim başıma geliyor? Neden ben? Neden? Neden?” diye sorular da sorunlarımız olur… Sonrasında da; “Her şeyde bir hayır vardır… Yaşam sadece Dünyamız olsa… Bitmesini, hayata yeniden dört elle sarılmayı da isteyenlerimiz olur… Ama, önemli olan, rolümüz ne, ne için var edildik?” sorularının cevaplarını aramak, bulmak, öğrenmek değil midir?
Onlar kardeş.. Abla kardeş olarak, ikisi de sanat aşığı… tuval, firça, boya ve gerisi içlerinden geçenlerin şekil bulması… O nedenle.. ikisi de resim meraklısı… Bir ne yaparsa, diğeri de O’nu…
* * * * * * * *
Ünlü Ressam Picasso’nun yaşamından mini bir kesit…
Ünlü ressam evlidir… Ama, resim yapmaya o kadar tutkundur ki… Kendisini kontrol edemez ve insanı diğer sorumlulukları da umurunda bile değildir… Evlidir de… Mutlaka çocukları da vardır… Ama, ne evliliği, eşi, çocukları kendisini kaptırdığı resim yapma tutkusundan önde gelmez. Hatta, umurunda bile değildir… Zaman zaman evine de gelir… Üstelik, “Ne yediniz, ne içtiniz?” diye sormak aklına bile gelmemiştir… Ancak… Eşi hanımefendi o kadar sabır küpüdür ki… Her gelişinde, iyi karşılar, yıkar, paklar, tırnaklarını bile keser… Evinde yaptığı resim çalışmalarında da ortalığı toz duman eder… Eşi yine ayrı sabır ile ortalığı toplar, bez, kağıt, boyalı ne kadar atılacak şeyi varsa, atmaz bir yerde biriktirirmiş… Ve… Picasso yaşarken, fakir olarak yaşamış ve O’nu anlayan çıkmamış… Ama, eşi anlamasa da hep O’na sahip çıkmış…
Kim bilir? Belki de, eşi; “Benim eşimi yaradan, resim yapsın, hayranlarının beğenisine sunsun!” inancındadır…
* * * * * * * *
BAL SANAT VE RESİM SEVİNCİ…
Hüseyin Komite olarak, yıllardır, “Evlenene, ev yapana, çocuk sahibi olana ve bürosunu açana” 60x90 yağlı boya resim armağan ederim…
Ressamlıkla, sanatkarlıkla uzaktan yakından ilgim yok… Hatta, pek çok boya ve tuval ziyanlığı yaşar, Ay’a gitmek isterken, kendimi, evimin garajında bulurum… Ama, ortaya birilerinin beğendiği şekiller de çıkar… Bunu en bilenler de, hediyelerimi sahiplenen dostlarımdır…
Adapazarı Eski Reci Sokağı ya da Bahçıvan Sokak’ta uzun yıllardır dostluk yaptığım BAL SANAT’tayım…
Birkaç ihtiyacımı gidermek için pazarlık yapıyorum… Hatta, Batu ile adeta koyun pazarlığındayım… (Sağolsun… Sabrediyor…)
Orası benim yerim ama… Benim gibi bu işlerle haşır neşir olan binlerce Sakaryalının da hobi ve uğraş mekanı… O gün… FATMA DEMİRCİ ile tanıştığımız gündü… İnsan üç kız babası olunca, onlarla çabuk kaynaşabiliyor… Bu arada, üçüncü kişilere resimden, eserlerinden, ne kadar çok uğraş verdiğinden de söz ediyor.. Ben dinlemedeyim… Zira, birkaç gün önce, “Benim eşim resim yapıyor ağabeycim…” diyen bir kardeşimin iş yerindeyim… Siyah-beyaz kadar zıtlık… Oysa, üstadımız uzmanlığın üzerinde ralli yapıyormuş da benim yeni bilgi sahibi oldum… “Birkaç resim gösterebilir misin?” dediğimde de Serdivan AVM’de açtığı sergisinden birkaç resim gösterdi… Kendimi tarttım.. Resmen imrendim… O an için değerlendirmem; “süper ötesi…” oldu… O an, bütün tuvallere küstüm, renklere darıldım, fırçalarımla vedalaştım…
O modaydım… Genç bir bayanı da “hem dinliyorum, hem dinlemiyorum…” havasındayım…
“Herkes resim yaptığını iddia söyler de… Acaba siz de o herkes gibilerden misiniz?” diye lafa karıştım…
“Olur mu amcaaaaa? Gerçekten resim yapmayı çok seviyorum ve çabalıyorum…”
“ Ainesi iştir kişinin, lafa bakılmaz… Ben, gördüğüme inanırım, sözlerinizi de yabana atmam…” dedim…
Telefonunu çıkardı… Üç beş resim gösterdi…
Anladım ki, benim dilim, merakım, benim başıma olmadık dertler açmayı ilke edinmiş… Bir hafta da iki darbe olur mu? Akıllanmazsa, neden olmasın?
FATMA DEMİRCİ Karasulu… Gurbetçi çocuğu… Almanya’da doğmuş… (Benim kızım da –EMEL- Almanya’da olunca, bir başka yakın oluyor insan…
Fatma’nın hayatı, her gurbetçi çocuk gibi… “Almanya’da yabancı, Türkiye’de ise Almancı” gibi…(Hani; Markel’in sevdiği Filistinli çocuk gibi…) Türkiye Sakarya Karasu’ya ailecek temelli dönüş yapıp burada yaşamaya başladık (28.02.1980 Almanya doğumlu. 8 kardeşten 6.çocuğum) Almanya’da ilkokul dönemimi geçirdikten sonra, burada İmam-Hatip Orta Öğretimi tamamladım. Başarılı bir öğrenciydim bu süreç içinde devletin burslu sınavlarına girip görsel sanatlar bölümünü kazandım… Fakat… Babamın engeliyle okuma hayatına son vermiş oldum. 29.03.1998 yılında eşim olan Engin Demirci ile tanışıp “güzel bir ömür”e adım atmış oldum. Bu evliliğimden 4 kız çocuğum oldu.” diyordu…
Bu fotoğrafı… Eşini ve kızlarının fotoğrafını çeken Fatma…
Görüntü de “O” yok. Yine, önemli olan ailesi…
İnanamadım… Ama, hayat böyle bir şey işte… İnsana olmadık sürprizler yapar, olmadık yükleri sırtına verir… Bize düşen ise; DAYANMAKTIR… ZİRA, “KADERİMİZDİR” DİYE KABULLENİRİZ… Fatma’nın (Manevi kızım) yaşamı tam bir macera… İster; Muhterem Nur’un “Kırık Çanak” ya da Mel Gibson’un; “Cesur Yürek” yaşamlarını göz önüne getirin…
Fatma’ya kulak verelim mi?
“-2010 yılında eşimin aniden hastalanmasıyla, hem maddi-hem manevi büyük çöküşlere uğradık. Rahatsızlığı “kronik böbrek hastalığı”. Ailece, psikolojik olarak bozuntular geçirdik. Fakat... Benim desteğimle çocuklarım ve eşimi toparlayarak “hayatla nasıl baş edeceğimizi” gösterdim. İnternetleri araştırdım. Bu sayede eşime “özürlü raporu” çıkarttım, özürlü memur sınavına girmesini sağladım. Sınavdan 80 puan almasına vesile oldum. Eşim, “özürlü kadrosu”yla BİM Mağazas’nda iş sahibi oldu. Fakat eşimin aldığı“ücret ile geçimimiz” zorlaşmaya başladı. Benim de “bir şeyler yapmam gerektiği”ni düşünerek Karasu Belediyesi’nde düzenlenen kurslara gittim ve “Koskep Belgesi”ni aldım. “Bilgisayar ve Aile Psikolojisi Programı” adında eğitimler gördüm ve bir çok belgeler aldım. Ama… Eşimin “sürekli doktora gitmesi”yle çoğu hayallerim yüzüme kapı gibi kapandı. Şimdi ise; “aşık olduğum resim”yapmaya başladım. Sergiler açıp, “kazanç amaçlı eşime destek” olmak istedim. Bu sürede, ablam Elvan İspiroğlu ve ikizim olan Selma Demirci onlar da severek “resim yapıp, bana destek olmak” istediler. Bu süreçte, ablam Elvan İspiroğlu; “hem maddi, hem manevi desteği” oldu. Ablam Elvan’a yaşama bağlanmamıza verdiği destek ve moralden dolayı her zaman teşekkür ediyorum… İyi ki, Rabbim O’nu karşımıza çakırdı..”
“Fatma, farkında olmadan ünlü Jan Dark’ın rolünü üstlenmiş…”
Hepimiz hayallerimi ile yaşarız… Gerçek olsa da olmasa da “Kimsenin elimizden alamayacağı değerlerinimdir hayallerimiz…”
Fatma’nın da Dünya’sında, acılar, talihsizlikler, hüzünlü kolkola girip volta atarken, hayattan
beklentilerini de beslemekten geri kalmamıştı…
“Ama… Hayalim resimlerimi bir gün sergilemek, paylaşmak ve insanlarda yaratacağı tepkileri görmekti… Fakat… Her şey engel oluyor. Hala, bu hayalimin gerçekleşeceği günün beklentisi içindeyim… Birgün, şans kapımı çalacak… Hem de üç kere… (Postacılar öyle yapardı ya…) Ben de açacağım… Her zamanki umutsuzluğumun etkisinde kalmış biri olarak… Oysa… İçim içime sığmıyor… Ama, kabullendik bir kere… Kaderimiz ise gereğini yapar, sabreder, devranın döneceğini de “bu alemde görürüz” diye bekliyorum… “Çok mu şey istiyorum?” diye de sormadan edemiyorum.”
Sel*** basarilar